Ik ben freelance copywriter in deze wereld.
Dat is helder en duidelijk.
En waar de wereld wat wazig wordt,
waarheid en waarschijnlijkheid elkaar raken
en werkelijkheid en waan in elkaar haken,
daar ben ik verteller.
Op die plek waar je alle kanten uit kunt, daar beginnen m’n verhalen.*
Zijn ze magisch-realistisch? Of eerder realistisch met een hoekje eraf?
Oordeel zelf.
Ik breng ze in ieder geval in een energieke mix van comedy en vertellen.
Hartelijke groet,
Johan-Lou Verwimp
johanlou@pandora.be
foto: Katleen Clé
* M’n vriend Stef noemt het ‘Lou’s parallelle universum’. En hij voegt er aan toe:
“Daar gebeuren heel gewone dingen. Tot je kijkt achter die dingen. Je komt er mensen tegen waarvan je zeker wist dat ze niet bestonden. En toch zijn ze er. Echtig en techtig. Want er is meer in de hemel en op aarde dan wat er ons altijd verteld wordt, zegt de Lou.”
.
Hallo Lou,
voel me vereerd! Ik gebruik nooit veel woorden als ik door iets geboeid ben; dus nu ook niet…
maar ik doe een poging.
ik stond ooit eens op een Dylanconcert naast een Amerikaan die vertelde dat hij al meer dan 400 keer naar Dylan was geweest en hem heel die Europese tournee volgde. Ik vroeg hem wat er toch zo bijzonder was aan Dylan. Zijn antwoord kan ook gelden voor jouw optreden: de teksten zijn allemaal verhalen die bijzonder én geloofwaardig en daardoor zo écht zijn, je krijgt in je geest beelden te zien die blijven boeien: vragen oproepen en antwoorden suggereren.
ik ga ook proberen meer dan 400 keer naar je vertellingen te komen luisteren.
graag gedaan,
groeten
Geert
Dag Lou ,
Telkens wij elkaar ontmoeten moet ik onwillekeurig terugdenken aan je ” beruchte” uitspraak: laten we het even stil maken in onszelf.
Dat is een eeuwigheid geleden op één van de talrijke bijeenkomsten van de “platenclub”, toen je, denk ik toch, nog niet zo actief bezig was met verhalen vertellen. Maar dat is misschien het begin geweest , wie weet.
Je broer heeft mij gefascineerd, hoe hij daar zit naar de wereld te kijken en ik had het gevoel dat er iemand naast hem zat mee te kijken, en ook mee te luisteren naar je verhaal en bedachtzaam zat te knikken: ja ja ….
Wat mij betreft mag hij daar voor altijd blijven zitten naast je broer om te luisteren naar alle verhalen die jij nog gaat vertellen.
Ik weet dat hij die keer in café Kamiel heel erg genoten heeft van die vertelavond en toen we terug naar huis reden zei hij: “Ik heb het altijd geweten, Lou is een geboren verteller.”
Ik kan het daar alleen maar mee eens zijn .
Anne-Mie
Beste Lou ,
Gisteren heb ik nog eens mogen luisteren naar jouw verhalen bij de voorstelling van het boek “De Slembroucks” van Peter Theunynck . Ik zat heel de tijd op het puntje van mijn stoel, letterlijk, omdat er een grote meneer voor mij zat, en figuurlijk, omdat ik geen woord wilde missen.
En ik heb een nieuw woord geleerd: slembroucken (vrij vertaald: zich even afzonderen van de wereld om iets te doen waarbij je niemand anders nodig hebt , zoals bvb lezen.)
Dit geeft een hele nieuwe dimensie aan het begrip “alleen zijn”: iets wat ik nogal dikwijls ben tegenwoordig.
Ik ken iemand die er ook zou van genoten hebben , en misschien zat hij ook weer in die boom naast je broer.
Tot de volgende Lou , ik ga nu even slembroucken.
Knap Lou!!